culturalfoundation1948@gmail.com

“Μια στιγμή να στεγνώσει το αίμα” – Εκδήλωση μνήμης και τιμής

Created with Sketch.

Στις 19 Ιουλίου 2021 το Πολιτιστικό Ίδρυμα 1948 πραγματοποίησε εκδήλωση μνήμης και τιμής στο μνημείο πεσόντων αντιστασιακών στον Άγιο Νικόλαο στην Λεμεσό.
Χαιρετισμό απεύθυνε ο Γιάννος Κατσουρίδης. Ομιλητές ήταν η Μαρίνα Αρμεύτη, εκπαιδευτικός και θυγατέρα δολοφονηθέντα από την ΕΟΚΑ Β’ και ο Πολύδωρος Πολυδώρου, στρατιώτης του 361 ΤΠ τραυματίας κι αιχμάλωτος πολέμου 1974.

Πιο κάτω παρατίθεται το κείμενο του Γιάννου Κατσουρίδη και της Μαρίνας Αρμεύτη.

Δεν μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας

«Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας».

Με αυτά τα λόγια ο ποιητής Κώστας Μόντης αποτύπωσε την τραγωδία της Κύπρου τον μαύρο εκείνο Ιούλη του 1974 αδυνατώντας να πιστέψει ότι η πανέμορφη θάλασσα της Κερύνειας ξέρασε εκείνη την μέρα φωτιά και θάνατο. Και έχει δίκιο να είναι δύσπιστος ο ποιητής. Διότι δεν αποφάσισαν μια καλή πρωία οι Αττίλες να πλευρίσουν τις καταγάλανες ακρογιαλιές και να αποβιβάσουν τις ορδές τους. Μόνο αφελείς και συνειδητά παραπληροφορούντες, προσπαθώντας να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες ακολουθούν αυτή την οδό.

Το πραξικόπημα και η εισβολή του μαύρου εκείνου Ιούλη μόνο απρόσμενη δεν ήταν. Το πραξικόπημα και η εισβολή, (οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος όπως λέγαμε κάποτε) σχεδιάστηκαν υπερατλαντικά και εκτελέστηκαν από την Τουρκία, την ελλαδική χούντα, αλλά και τους εντός Κύπρου επίορκους και προδότες. Έστω και αν σήμερα μέσω λήθης και παραχάραξης αυτά αμφισβητούνται.

Το ζήτημα των ευθυνών για το δίδυμο έγκλημα κατά της Κύπρου, για την μεγάλη μάζα του κυπριακού λαού, είχε λυθεί από την ίδια στιγμή που αυτό εκτελείτο. Η λαϊκή σοφία αλάθητη και αδέκαστη έβγαλε την δική της ετυμηγορία και δεν χρειάστηκε ποτέ δικαστήρια, εφετεία και ιστορικούς του μέλλοντος. Ο λαός μας από τότε βροντοφώναξε και δαχτυλόδειξε τους ενόχους της προδοσίας και της καταστροφής.

ΕΟΚΑ Β’ δολοφόνοι!
Δώστε την χούντα στο λαό!
Κίσινγκερ (και στο πρόσωπο του ο αμερικάνικος και νατοϊκός ιμπεριαλισμός), καταζητούμενος για φόνο εκ προμελέτης ενός ολόκληρου λαού!
Έξω ο Αττίλας από την Κύπρο!

Άμεσα, υπεύθυνα και ανεπηρέαστα ο λαός έκρινε, δίκασε και καταδίκασε στη συνείδηση του τους ενόχους. Ούτε φάκελοι χρειάστηκαν, ούτε δίκες, ούτε λεπτομέρειες, ούτε ιστορικοί του μέλλοντος. Το ντοκουμέντα, βέβαια, απέδειξαν έκτοτε και κατηγορηματικά την ορθότητα, της άμεσης λαϊκής σοφίας. Όπως δεν χρειάστηκαν πολλά λόγια και υπολογισμοί για να ορθώσουν το ανάστημα τους, ήρωες συμπατριώτες μας που έδωσαν το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο, την ίδια τους τη ζωή, για τον λαό και την πατρίδα.

Ήρωες που τα παιδιά τους δεν πρόλαβαν να τους γνωρίσουν.

Ήρωες που μνημονεύουμε καθεχρονικά και που αρκετούς εξ’ αυτών ακόμα δεν γνωρίζουμε την τύχη τους 47 χρόνια μετά.

Ήρωες, που απάντησαν αμέσως παρόν στο κάλεσμα της πατρίδας, πολέμησαν, αιχμαλωτίστηκαν και στιγματίστηκαν εφ’ όρου ζωής από τις μνήμες των βιωμάτων.

Οι στιγμές των μεγάλων επιλογών και η ποιότητα των ανθρώπων

Στη ζωή μας, οι στιγμές που αναλογούν στον καθένα μας να κάνει τις μεγάλες επιλογές είναι πολύ λίγες. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι επιλογές αφορούν σε συνειδητές αποφάσεις με το διακύβευμα να είναι το πολυτιμότερο και συγκλονιστικότερο αγαθό: η ίδια η ζωή. Οι πεσόντες στο πραξικόπημα και την εισβολή έδωσαν συνειδητά τη ζωή τους στον αγώνα για ιδανικά και αξίες που οι ίδιοι έκριναν και κατέταξαν παραπάνω από την ίδια τη ζωή: για ελευθερία, για δημοκρατία, για την γλυκιά πατρίδα Κύπρο, το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.

Η πράξη τους αυτή καταδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής του ενσυνείδητου ανθρώπου, του ενσυνείδητου αγωνιστή και πατριώτη. Σε ένα περιβάλλον, προδοσίας και ανοργανωσιάς, με τους πρωταίτιους να κρύβονται, θα μπορούσαν να μείνουν και αυτοί πίσω. Δεν θα ταίριαζε όμως με τον χαρακτήρα τους. Οι νεκροί του πραξικοπήματος και της εισβολής, παιδιά του κυπριακού λαού, παιδιά της μάνας Κύπρου, έτρεξαν άμεσα να σώσουν το οτιδήποτε σωζόταν. Πολέμησαν σε ένα αγώνα άνισο και προδομένο. Στημένο από έξω και προδομένο από μέσα.

Δεν μπορώ καν να προσποιηθώ ότι γνωρίζω τι σημαίνει για μια μάνα και ένα πατέρα να έχουν θάψει παιδί. Δεν μπορώ καν να προσποιηθώ ότι μπορώ να μπω στη θέση της μάνας και του πατέρα που έφυγαν από τη ζωή χωρίς να ξέρουν την τύχη του παιδιού τους. Στη θέση του παιδιού που μεγάλωσε χωρίς τον γονιό του, ή που δεν τον γνώρισε ποτέ. Ούτε στη θέση του αδελφού και της αδελφής μπορώ να μπω. Μπορώ μόνο να μετρήσω τον πόνο τους και να σεβαστώ.

Η μοίρα των νεκρών της μάνας Κύπρου, στην μεγάλη πλειοψηφία τους νέων, ήταν τραγικά συγκλονιστική: πριν προλάβουν να γνωρίσουν τη ζωή και τις χαρές της, την θυσίασαν. Σε μικρογραφία είναι η μοίρα της Κύπρου.

Μπορούν να κλείσουν οι πληγές;

Λένε ότι ο χρόνος κλείνει πληγές, ότι μαλακώνει τον πόνο. Είναι όμως πληγές που μένουν ανοιχτές και αιμορραγούν για χρόνια. Μια τέτοια πληγή προκλήθηκε από το πραξικόπημα και την εισβολή. Και έχει όνομα. Ονομάζεται ΚΑΤΟΧΗ. Και θα επουλωθεί μόνο όταν το κυπριακό λυθεί με τρόπο που θα ικανοποιεί τον κυπριακό λαό στο σύνολο του, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και όχι τους Νατοϊκούς δήθεν φίλους και συμμάχους και τις εγγυήτριες δυνάμεις. Αλήθεια, τόσο εύκολα ξεχάσαμε το ΝΑΤΟ – CIA – ΠΡΟΔΟΣΙΑ ώστε ορισμένοι να ζητούν νατοϊκές εγγυήσεις σε μια πιθανή λύση;

Ο αγώνας του κυπριακού λαού στο σύνολο του (Εκ και Τκ) ήταν και είναι δισυπόστατος: αντιιμπεριαλιστικός/αντικατοχικός αφενός και αντιεθνικιστικός αφετέρου. Όποιος το εγκλωβίζει/περιορίζει στο ένα πλαίσιο δεν προσφέρει καλή υπηρεσία. Η κατοχή είναι κατοχή. Το να αποφεύγεις να την ονοματίζεις δεν είναι κάτι προοδευτικό. Αν η κατοχή δεν είναι κατοχή και αν τα κατεχόμενα είναι ένας απλός γεωγραφικός προσδιορισμός, τότε και το πραξικόπημα είναι εμφύλιος σπαραγμός ή άφρων και όχι προδοτικό;  Διότι δεν μπορεί να είναι επιχείρημα το αν η αναφορά σε κατοχή ενοχλεί ορισμένους. Το θέμα είναι αν απεικονίζει την πραγματικότητα.

Η μαχαιριά του δίδυμου εγκλήματος έντυσε στα μαύρα τον κυπριακό λαό και άφησε αιμάσσουσες τις πληγές στο σώμα της πατρίδας μας και στις καρδιές του λαού μας. Πληγές, που αρμυρίζονται κάθε φορά που ερχόμαστε προσκυνητές στη θυσία των ηρώων μας ανήμερα των μαύρων επετείων. Πληγές που έχουμε το χρέος να κλείσουμε. 

Η ενότητα ως συστατικό αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση

Στον αγώνα για απαλλαγή από τα τετελεσμένα της εισβολής απαιτείται συλλογικότητα, ομοψυχία και ενότητα. Τα έχουμε ακούσει πολλές φορές αυτά τα λόγια και είναι όντως απαραίτητα συστατικά του αντικατοχικού αγώνα. Οι λέξεις, όμως, πολλές φορές σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αποκτούν νόημα αναλόγως ποιος και με ποια σκοπιμότητα τις χρησιμοποιεί.

Η ενότητα για παράδειγμα. Μια λέξη, μια έννοια, που δεν είναι φιλολογική και αφηρημένη ειδικά στο πλαίσιο του αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση. Η ενότητα για να είναι στέρεη πρέπει να οικοδομηθεί στη βάση της γνώσης της ιστορικής αλήθειας και του σεβασμού της. Της μεταμέλειας και της συγγνώμης. Οτιδήποτε άλλο θα είναι εφήμερο και χωρίς διάρκεια. Διότι σε τελική ανάλυση η μόνη που δεν ευθύνεται για την κάθοδο του Αττίλα, τους σκοτωμούς, την κατοχή και την προσφυγιά, είναι η θάλασσα της Κερύνειας.

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι γραμμένη με αίμα.

Δόξα και τιμή σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της αντίστασης στο προδοτικό πραξικόπημα και στην τουρκική εισβολή.

Αιώνια ας είναι η μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους κατά το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή του 1974.

Αιώνια και τιμημένη.

Γιάννος Κατσουρίδης

Να αντιστεκόμαστε στη λήθη και το φασισμό

Παρόλο που σκόπευα να ξεκινήσω αλλιώς αυτή μου την παρέμβαση, άλλαξα γνώμη. Πρέπει να σας εξηγήσω απλά γιατί γράφω εδώ. Γράφω εδώ γιατί έχω να επιτελέσω ένα χρέος. Το καλύτερο μνημόσυνο στους νεκρούς μας είναι να τους θυμόμαστε και αντιστεκόμενοι στη λήθη να αντιστεκόμαστε στην παραχάραξη της ιστορίας, να αντιστεκόμαστε στον φασισμό.

Εδώ διαβάζουν νεαρά παιδιά που διψούν για γνώση. Σε εσάς απευθύνομαι, γιατί την ιστορία αυτών των ηρώων δεν σας την είπαν στα σχολεία. Άλλους τους βολεύει και άλλοι έχουν την φωλιά τους λερωμένη. Έτσι συνήθως προσπερνούν όλοι με ταχύτητα το πραξικόπημα. Η τουρκική εισβολή όμως δεν έγινε ως κεραυνός αν αιθρία.

47 χρόνια πέρασαν και ακόμα δεν λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Παρόλο που κάθε φορά που ξεστομίζω τις λέξεις η καρδιά μου σπαράζει, θα σας πω. Έχω χρέος να σας πω!

Η ΕΟΚΑ Β΄ ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση. Την ίδρυσε ο Γρίβας το 1971. Από τότε ξεκίνησαν οι κλοπές όπλων από στρατόπεδα, οι ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, οι απόπειρες δολοφονίας του Μακαρίου. Από το 1972 άρχισαν οι δολοφονίες αθώων πολιτών για τα πιστεύω τους, για την υποστήριξη τους στον νόμιμα εκλελεγμένο πρόεδρό μας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Το αποκορύφωμα της προδοτικής δράσης τους ήταν η διενέργεια του πραξικοπήματος με την Χούντα των Αθηνών που έλεγχε τις δυνάμεις του στρατού. 67 δολοφονίες αθώων πολιτών μετρά η δράση των ΕΟΚΑΒητατζήδων. Γίνονταν συνήθως νύχτα, με κουκούλες και σκότωναν όποιον βάφτιζαν προδότη.

Προδότες έλεγαν όσους αντιτάσσονταν στο αίτημα της Ένωσης, προδότες έλεγαν όσους είχαν το μυαλό και το θάρρος να αποκαλύπτουν πως το αίτημα της Ένωσης ήταν απλά ένα εύηχο σύνθημα ενώ ταυτόχρονα σήμαινε τη διχοτόμηση της Κύπρου, αφού μετά το 1960 είχαμε δικό μας Ανεξάρτητο κράτος.

Το πραξικόπημα ομολογουμένως άνοιξε την κερκόπορτα στην Τουρκία να εισβάλει. Πολλοί το προέβλεπαν. Γι’ αυτό και αγωνίστηκαν μαζί με τον πρόεδρο Μακάριο για να παραμείνει η Κύπρος αφοσιωμένη στην δημοκρατική τάξη και νομιμότητα. Ήταν ο μόνος δρόμος για να κρατήσουμε την Κύπρο ενωμένη και να μην γίνει η τουρκική εισβολή.

Ναι οι δολοφόνοι ήταν πολίτες αυτού του τόπου. Κάποιοι ζουν, κάποιοι έχουν πεθάνει. Κρυμμένοι πίσω από τον κλάδο ελαίας του Μακαρίου νομίζουν πως τα εγκλήματά τους παραγράφηκαν. Κάποιοι μέχρι σήμερα παραμένουν αμετανόητοι. Δίκες δεν έγιναν. Στοιχεία καταστράφηκαν. Η Τουρκική εισβολή βόλεψε έτσι ώστε να έχουν προτεραιότητα οι χιλιάδες πρόσφυγες και νεκροί της εισβολής. Όταν οι μανάδες μας διεκδικούσαν δίκες για τους δικούς μας νεκρούς τις χλεύαζαν λέγοντάς τους «Και τους χιλιάδες της εισβολής ποιος θα τους δικαιώσει».

Έτσι πέρασαν 47 ολόκληρα χρόνια αποσιώπησης των εγκλήμάτων.
Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά του φασισμού.
Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας.
Εμείς διεκδικούμε την αλήθεια: ποιος, που πότε, γιατί;

Μόνο η ιστορική αυτογνωσία θα συμβάλλει σε μια ουσιαστική συμφιλίωση. Με μισόλογα δεν διδάσκουμε ιστορία. Με μισόλογα δεν διατηρούμε την μνήμη. Με μισόλογα είμαστε καταδικασμένοι να ξαναπάθουμε τα ίδια.

Έχουμε ανάγκη να καλλιεργήσουμε μια διαφορετική κουλτούρα στο σχολείο και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας. Θέλουμε να έχουν γνώση και αντίληψη της εξέλιξης της νεότερης ιστορίας μας. Να μπορούν να κρίνουν και να μην παρασύρονται από τα συνθήματα του κάθε λαοπλάνου. Αυτή είναι η ευθύνη μας. Να γνωρίζουμε το παρελθόν. Να ξέρουμε πώς θα βαδίσουμε στο μέλλον. Με μια Κύπρο της ελευθερίας, της ειρήνης και της δημιουργίας!

Λοιπόν, να λέτε όχι στον φανατισμό. Όχι στο τυφλό μίσος. Να διεκδικείτε τις αξίες σας και να μην κάνετε βήμα πίσω όταν πρόκειται για το κοινό καλό και το συμφέρον των πολλών. Τον όμορφο αγώνα της δημοκρατίας θα τον συνεχίσετε εσείς.

Μαρίνα Αρμεύτη